Rozdział 25.

Bardzo Was przepraszam. Prawie miesiąc nic nie dodałam, ale tak szczerze to miałam jakąś wewnętrzną blokadę. Niby wiem jak to wszystko się potoczy już do samego końca, ale otwierając Worda dopadała mnie kompletna pustka i nic nie byłam wstanie napisać. Do tego czasu ostatnio też mam dosyć mało, więc naprawdę musicie mi wybaczyć te moje obsuwy. 
Ten rozdział wyszedł mi dziwnie i sama nie wiem czy powinnam go Wam publikować, bo pisałam go fragmentami i przede wszystkim z dużymi przerwami. Jednak nie chcę kazać Wam dłużej czekać, a wiem też, że jak już to napisałam w taki sposób to pewnie za wiele nie zmienię pisząc to jeszcze raz....

Nie wiem, kiedy pojawi się następny rozdział, ale postaram się napisać go dużo szybciej niż ten.

Czekam na Wasze komentarze i do usłyszenia x

W razie jakichkolwiek pytań piszcie śmiało na asku czy twitterze. Ja nie gryzę :)

Trzymajcie się xx

MUZYKA.

'I'll pick up these broken pieces 'til I'm bleeding

If that'll make you mine'

                Około godziny szesnastej wjechaliśmy na parking pod blokiem Malika. Louis znalazł wolne miejsce i zaparkował samochód. Odpięłam swój pas i spojrzałam na chłopaka. Na jego ustach gościł szeroki uśmiech. Nie mogłam się powstrzymać i odwzajemniłam jego gest.

- Co cię tak szczerzysz? - spytałam ze śmiechem.

- Cieszę się, że ci się udało porozmawiać z tym prawnikiem - wyjaśnił.

- Uwierz mi, że ja też. Wydaje się w miarę normalny - dodałam.

- Mam być zazdrosny? - spojrzał wymownie, a ja zaczęłam się śmiać.

- Nie powiem, że spojrzenie to ma interesujące - rozmarzyłam się fałszywie i powstrzymywałam swój napad śmiechu.

- Że co? - spojrzał na mnie pełen powagi, a ja już nie panowałam nad sobą. Cały samochód wypełnił mój głośny śmiech. Louis chciał zachować powagę do końca, ale też był w tym kiepski. Nie przedłużając otworzyłam drzwi. Gdy wysiedliśmy z samochodu, Louis podszedł do mnie i musnął moje wargi. Złapał delikatnie moją dłoń i ruszyliśmy do klatki.

Po kilku minutach staliśmy pod drzwiami Zayna i czekaliśmy aż chłopak nam otworzy. Czekając, dostrzegłam lekką niepewność u Louisa. Widać było, że czuje się nieco dziwnie z tą całą sytuacją. Ścisnęłam mocnej jego dłoń, a on tylko się uśmiechnął. Po chwili naszym oczom ukazał się Zayn. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu na widok Malika w kuchennym fartuszku.

- Stary co ci się stało? - Louis nie krył zdziwienia - Długo nie utrzymywaliśmy kontaktu, ale kurwa ty gotujesz?

Całą klatkę wypełnił mój głośny śmiech, a Zayn skupił swój wzrok na mnie. Podał Louisowi dłoń na przywitanie i podszedł do mnie. Objął mnie delikatnie jakby bał się odrzucenia. Przytuliłam się do jego ciepłego ciała, a on pocałował mnie w policzek. Weszliśmy do środka i do moich nozdrzy odleciał zapach pieczonego mięsa. Zdjęłam swoje trampki ze stóp i skierowałam się do kuchni. Louis usiadł na jednym z krzeseł i obserwował ze śmiechem Malika.

- Pomóc ci? - spytałam Zayna, a on tylko zaprzeczył szybkim ruchem głowy i wyprowadził mnie do salonu. Usiadłam zrezygnowana na kanapie i po minucie dołączył do mnie Louis.

- Co ty mu zrobiłaś? - usłyszałam pytanie Louisa.

- Ja jestem niewinna - zaczęłam się bronić.

- Jasne, jasne - chłopak zaczął się ze mną droczyć i złożył czuły pocałunek na moich ustach.  

Siedzieliśmy wpatrzeni w telewizor i do moich nozdrzy doleciał zapach spalenizny. Podniosłam się z kanapy i skierowałam do kuchni. Stanęłam cicho w progu pomieszczenia i oparłam się o futrynę drzwi. Widok zestresowanego Zayna był bezcenny. Chłopak miotał się między szafkami i próbował opanować sytuację. Mimo wszelkich prób nie udało mi się powstrzymać i wybuchnęłam śmiechem. Malik odwrócił się zaskoczony i spojrzał na mnie pełen powagi. Jego mina sprawiła, że nie mogłam powstrzymać i śmiałam się dalej. Po kilku minutach podeszłam do Mulata i zabrałam z jego ręki szklane naczynie i odstawiłam je na kuchennym blacie. Znalazłam w jednej z szafek ochronne rękawiczki i założyłam je na swoje dłonie. Otworzyłam powoli piekarnik i kuchnię wypełniły kłęby czarnego dymu.

- Otwórz okno - powiedziałam pewnym głosem i Zayn od razu wykonał polecenie.  Świeże powietrze stawiło, że po chwili znów w kuchni było normalnie. Wyjęłam przypalone mięso i postawiłam jedzenie na kuchence. Spojrzałam pytająco na Malika, a on tylko zaczął przeklinać pod nosem.

- Pierwszą kuchenną porażkę masz za sobą - uśmiechnęłam się - Teraz będzie tylko lepiej.

- Raczej chciałaś powiedzieć, że będzie tylko gorzej - powiedział - Więcej to ja już nie gotuje - podsumował, a ja ponownie zaczęłam się śmiać.

- Nie łatwiej było coś zamówić? - spytałam.

- Niby tak.. – zaczął dosyć niepewnie – Chciałem ci zrobić niespodziankę – podrapał się po głowie, a ja oparłam się o szafki i splotłam swoje ręce pod piersiami.

- Sam twój widok w kuchennym fartuszku to miłe zaskoczenie – powiedziałam, a on tylko się uśmiechnął.

- Cieszę się, że przyszliście. Nie sądziłem, że mnie tak szybko odwiedzisz.

- Może zabrzmię teraz egoistycznie, ale mam do ciebie jedną prośbę.. – spuściłam swój wzrok, a on od razu podszedł do mnie i złapał mój podbródek, zmuszając mnie tym samym do spojrzenia mu w oczy.

- Sam ci przecież powiedziałem, że zawsze ci pomogę – zapewnił mnie spokojnie – Mów co się dzieje?

- Bo.. – zawahałam się – Rozmawiałam dziś z tym całym prawnikiem..

- Boże, nareszcie – usłyszałam ulgę w jego głosie.

- No właśnie i chciałam zapytać czy nie mógłbyś być jednym ze świadków?

- Ty jeszcze pytasz? – był zaskoczony – Oczywiście, że tam pójdę i wszystko im powiem.

- Dziękuję – szepnęłam, a on tylko ucałował mnie w skroń.

- Nie masz za co – odsunął się ode mnie i podszedł do spalonego mięsa – To co teraz zjemy?

- Pizza? – pokazałam mu język i skierowałam się do salonu.

- Chyba nie mam wyjścia – odparł zrezygnowany i wyciągnął telefon z kieszeni.

Zayn’s P.O.V.:

             Zanim  wystukałem numer telefonu ulubionej pizzerii, odnalazłem w pamięci telefonu kontakt Luka. Zawahałem się chwilę, ale odepchnąłem wszelkie wątpliwości i nacisnąłem na ekranie przycisk ‘połącz’. Po kilku sygnałach usłyszałem w głośniku znajomy głos.

- Malik? – chłopak nie krył swojego zdziwienia, ale wcale mu się nie dziwiłem. Sam byłem w szoku, że do niego dzwonie – Co się dzieje, stary?

- Mam do ciebie małą sprawę – zacząłem.

- No tego się raczej domyślam – zadrwił – Inaczej byś nie zadzwonił. Streszczaj się.

- Pamiętasz jak prosiłem cię o znalezienie informacji o Isabelli? – spytałem, a on tylko mruknął na zgodę – No właśnie, więc mam pytanie.. Masz może jakieś ciekawe wiadomości na temat jej ojca. Przydałyby mi się teraz.

- Daj mi dziesięć minut, a ja zobaczę co da się zrobić i zadzwonię – powiedział szybko.

- Dzięki stary – dodałem i zakończyłem połączenie. Usłyszałem dziwny dźwięk za plecami i szybko się odwróciłem. Moim oczom ukazał się Louis – Ja.. – zacząłem niepotrzebnie się tłumaczyć, a brunet przerwał mi szybkim ruchem ręki.

- Daj spokój Zayn. Nie tłumacz się i rób co chcesz, ale nie waż się zrobić czegoś co jej zaszkodzi, bo tym razem nie ręczę za siebie – powiedział spokojnie.

- Wiem.. – ponownie spojrzałem na telefon i zacząłem wystukiwać numer telefonu pizzerii – Jaką pizzę lubi Isabella? – spytałem szeptem.

- Zamów jakąkolwiek – uśmiechnął się – Ona zje każdy rodzaj pizzy, jaki jej postawisz przed nosem, ale muszą być pieczarki – dodał, a ja kiwnąłem głową w zrozumieniu. Złożyłem sprawnie zamówienie i ponownie skupiłem swój wzrok na Tomlinsonie. Chłopak przysiadł przy kuchennym stole i wystukiwał o blat jakiś rytm. Podszedłem do niego i usiadłem naprzeciwko.

- Wszystko w porządku, stary? – spytałem, widząc jego zamyślenie.

- Sam nie wiem.. – zaczął – Mam nadzieje, że wszystko się uda i ten skurwiel zgnije w tym pierdlu.

- Wiem.. Uwierz mi, że ja też. A co powiedział prawnik?

- Że mamy szanse wygrać, ale wiesz zawsze gdzieś tam pojawiają się wątpliwości.

- Rozumiem, ale najważniejsze, że jesteś teraz przy niej. Isabella cię potrzebuje –starałem się go wesprzeć. Chłopak popatrzył na mnie, a w jego tęczówkach dostrzegłem nutę zaskoczenia moimi słowami.

- Co ja? – dziewczyna stanęła w progu i spojrzała na naszą dwójkę – Kiedy będzie pizza?

- A co głodna? – uśmiechnąłem się.

- Całe życie – pokazała mi język i objęła Louisa od tyłu. Oparła swój podbródek o jego ramię i przymknęła powieki. Louis złapał jej dłonie i zaczął pocierać czule jej skórę. Chwilę później czułem na sobie dwie pary niebieskich tęczówek. Oboje wpatrywali się we mnie, jakby czekali aż coś powiem. Nasze milczenie przerwał dzwonek mojej komórki. Wstałem od stołu, szepnąłem ciche ‘Przepraszam’ i wyszedłem z pomieszczenia. Skierowałem się na balkon i przyłożyłem telefon do ucha.

- I co masz coś? – niecierpliwiłem się, więc wyjąłem paczkę fajek z kieszeni i odpaliłem jednego z papierosów. Nikotyna sprawiła, że moje nerwy lekko się uspokoiły. Przynajmniej tak mi się wydawało.

- Mam – odparł, dobrze wiedząc, że nienawidzę krótkich odpowiedzi. Starałem się jednak zachować spokój i oddychałem spokojnie – Udało mi się pogrzebać w aktach odnośnie wypadku jej matki i znalazłem coś co powinno cię zainteresować. Podobno Conner maczał w tym palce.

- Coś już kiedyś wspominałeś – przerwałem mu, nie mogąc się powtrzymać.

- No właśnie i jest jedna dziewczyna, która widziała, że to on przyczynił się do śmierci Kate Ford.

- To czemu wcześniej nic nie mówiła?

- Chciała, ale Conner dał w łapę komu trzeba, sąd umorzył postępowanie i stwierdzono, że był to nieszczęśliwy wypadek. Wysłałem ci na maila skany tych akt i numer do tej laski. Chyba dasz radę zadzwonić do niej sam – powiedział sarkastycznie.

- Taa.. Dzięki stary – zakończyłem naszą rozmowę i skończyłem palić papierosa. Nie zastanawiając się długo ruszyłem do kuchni i odnalazłem Louisa i Isabellę – Hej Louis, masz może numer do tego waszego prawnika? Wiesz dogadał bym z nim szczegóły i takie tam – zacząłem się tłumaczyć, widząc ich zaskoczone miny.

- A tak, spoko – sięgnął po komórkę w kieszeni swoich spodni i po chwili zaczął dyktować mi kolejne cyfry numeru telefonu.

Zapisując kontakt, usłyszałem dzwonek do drzwi. Chwyciłem portfel leżący na kuchennej szafce i poszedłem odebrać zamówienie.

Z trzema papierowymi kartonami ruszyłem do salonu i otworzyłem jedno z nich.

- Nareszcie – usłyszałem zadowolony głos Isabelli i po chwili szatynka sięgała po pierwszy kawałek gorącego jedzenia. Do moich uszu doleciał śmiech Louisa i na mojej twarzy zagościł uśmiech. Złapałem w dłoń jeden z kawałków i usiadłem na kanapie. Pizza była wyśmienita i już po pierwszym kęsie zrozumiałem, że zamiast próbować swoich kuchennych umiejętności, powinienem od razu coś zamówić. Mimo to nie żałowałem. Wystarczyło być przyczyną uśmiechu na twarzy szatynki i od razu zapomniałem o swojej kuchennej porażce.

- Smakuje? – spojrzałem pytająco na dziewczynę, choć odpowiedź była oczywista. Isabella z prędkością światła pałaszowała kolejne porcje.

- Pewnie – uśmiechnęła się z buzią pełną jedzenia – Brakuje tylko dobrego piwka, meczyku i jakiś przystojniaków pod ręką – dodała.

- Że słucham?! – usłyszałem oburzony głos Louisa i zacząłem się śmiać.

- Nic, nic kochanie włącz meczyk i wcinaj – pokazała mu język i sięgnęła po kolejny kawałek.

- Jak chcesz to piwo w lodówce się znajdzie, ale na przystojniaków nie masz co liczyć – podsumowałem.

- Poproszę. Po kilku butelkach i wy będziecie się nadawać – zaczęła się śmiać.

- O nie! – krzyknął Louis i złapał ją od tyłu za boczki. Zaczął gilgotać ją po całym ciele, a ja skierowałem się do kuchni po schłodzony alkohol. Wziąłem trzy butelki i wróciłem do reszty.

We dwójkę siedzieli razem na podłodze i z napięciem wpatrywali się w ekran. Podałem dziewczynie butelkę, a ona z uśmiechem ją ode mnie zabrała. Upiła łyk i dalej kontynuowała oglądanie.

- Louis? – spojrzałem pytająco na chłopaka, pokazując mu butelkę.

- Nie dzięki. Ktoś musi poskromić tę kibolkę – powiedział spokojnie i objął dziewczynę ramieniem. Uśmiechnąłem się słysząc te określenie i usiadłem na kanapie. Spoglądając z góry na Louisa i Isabellę w mojej głowie pojawiła się tylko jedna myśl – ‘Ten skurwiel musi dostać to na co zasłużył’.

Bardzo proszę o komentowanie :) x