Rozdział 23.

 Witajcie kochani x

Wracam do Was jak jakiś syn marnotrawny, ale nareszcie udało mi się coś naskrobać. Ogólnie ten rozdział nie wnosi zbyt wiele do akcji, ale takie spokojniejsze rozdziały też co jakiś czas muszą zawitać, prawda? Mam nadzieje, że jakoś ogromnie się nie zanudzicie i skomentujecie :)

Po DRUGIE to chciałam Was poinformować, że pierwszy rozdział na moim drugim blogu 'Recovery' pojawi się w tę sobotę tj. 1 marca :) Mam nadzieje, że wpadniecie i zostawicie swoje opinię, bo chcę wiedzieć czy będzie sens dalej ciągnąć to opowiadanie czy dać sobie spokój :)

Na razie jednak zostawiam Was z 23. rozdziałem tutaj i widzimy się (mam nadzieje ;p) 1 marca na Recovery <3

Buziaki! ;***

________________________________________________________

Muzyka.

'All that I am
All that I ever was
Is here in your perfect eyes, they're all I can se'

                 Louis zawiózł mnie pod mieszkanie przyjaciół i zgasił silnik samochodu. Spojrzał na mnie z uśmiechem i złożył na moich ustach pocałunek. Faktura i smak jego warg za każdym razem wywoływały u mnie dreszcze na skórze i te przyjemne uczucie ciepła w dole brzucha. To mi się nigdy nie znudzi.

- Postaram się być jak najszybciej – powiedział, a ja kiwnęłam tylko głową i odpięłam swój pas. Kiedy wysiadłam z auta, usłyszałam głosy Liama i Mathilde. Para właśnie żegnała się w progu i po chwili Liam szedł w naszym kierunku.

- Cześć Isabella – powitał mnie.

- Cześć – uśmiechnęłam się i stanęłam przy drzwiach kierowcy. Louis uchylił swoją szybę i mnie obserwował. Pochyliłam się i ponownie złączyłam nasze usta.

- Kocham cię – szepnął.

- Kocham cię Louis – puściłam mu oko i ruszyłam w kierunku lokowanej dziewczyny na widok której od razu pojawił się uśmiech na mojej twarzy. Objęła mnie swoimi rękoma na powitanie, a ja odwzajemniłam ten gest. Weszłyśmy do środka i zdjęłam ze swoich stóp trampki. Podążyłam za Tilly do kuchni i usiadłam na jednym z krzeseł.

- Coś do picia? – spytała dziewczyna, wyciągając dwie szklanki.

- Tak, ale coś zimnego – uśmiechnęłam się, a Mathilde wyjęła z lodówki schłodzoną  Coca-colę.

- I jak zastanowiłaś się? – spytała, stawiając przede mną szklankę z napojem. Podziękowałam jej uśmiechem, a dziewczyna usiadła naprzeciwko mnie.

- Tak – odpowiedziałam krótko, a Tilly skupiła swój wzrok na mojej tworzy, czekając aż rozwinę swoją odpowiedź. – Chcę porozmawiać z tym prawnikiem – dodałam i dostrzegłam ulgę na jej twarzy.

- Zajebiście! – podsumowała – Poczekaj zaraz was umówię – dodała i wyszła z kuchni. Upiłam łyk schłodzonego napoju. Zimna Coca-Cola rozeszła się po moim przełyku, uspokajając lekko moje nerwy. Chwilę później usłyszałam głos rozmawiającej przez telefon Mathilde z salonu. Poczułam ogromną ochotę na papierosa, więc bez zastanowienia skierowałam się do salonu i wyszłam na balkon. Zaczerpnęłam świeżego powietrza i oparłam się na barierce. Wyjęłam jednego papierosa z paczki i zagryzłam jego filtr zębami. Zaczęłam szukać po kieszeniach zapalniczki, ale uprzedziła mnie sama Mathilde, wyciągając jedną w moim kierunku.

- Dzięki – mruknęłam i zapaliłam papierosa. Zaciągnęłam się nikotyną, czując ulgę i starałam uspokoić wszelkie myśli oraz zwiększające się wątpliwości. Chciałam to zrobić, ale co jakiś czas pojawiała się ta cholerna niepewność.. – Jak rozmowa? – próbowałam pociągnąć temat, by skupić swoje myśli na dziewczynie.

- Dobrze. Ucieszył się, że się zgodziłaś – posłała mi uśmiech – Wpadnie po południu. Chciał przyjechać od razu, ale pomyślałam, że będziesz chciała mieć w pobliżu Louisa.

- Dziękuje – powiedziałam i po raz kolejny pociągnęłam nikotynowy dym lekko się przy tym dusząc.

- Powinnaś rzucić to gówno – powiedziała brunetka.

- Wiem.. – spuściłam wzrok i wyrzuciłam spalonego peta za barierkę. – Brak mi motywacji.

- Dobra chodź zrobimy coś na obiad dla tych głodomorów – skierowała się do drzwi, a ja podążyłam za nią.

Louis' P.O.V.:

                 Godziny w pracy mijały dziwnie szybko. Wszystko szło po mojej myśli i z każdym kolejnym, zakończonym zadaniem zbliżałem się do fajrantu. Wszystkie moje myśli były jednak w zupełnie innym miejscu. Piękna szatynka wypełniała każdy zakamarek mojej głowy i nie chciałem się jej stamtąd pozbywać. Miałem ochotę przytulić ją do swojego ciała i pocałować czubek jej głowy. Czułem ogromną potrzebę by ją chronić. Cieszyłem się, kiedy nareszcie podjęła decyzję odnośnie tego skurwysyna i chciała to wreszcie zakończyć. Rozmyślając tak postanowiłem zadzwonić do niej w czasie najbliższej przerwy.

                 Gdy tylko skończyłem naprawiać samochód i zadowolony klient odjechał z warsztatu, ruszyłem na świeże powietrze.  Wytarłem swoje brudne od smaru dłonie w jakąś szmatę i wyjąłem jednego z papierosów. Sięgnąłem po telefon do tylnej kieszeni spodni i zadzwoniłem do Belli.

- Cześć Louis - usłyszałem jej cudowny głos w słuchawce i na mojej twarzy od razu zagościł uśmiech.

- Cześć Bells. Nie nudzisz się? - spytałem.

- Nie. Myślę, że z Mathilde to nie możliwe - zaczęła się śmiać - Ałć... - syknęła w pewnej chwili i zrozumiałem, że musiała zarobić od lokowanej - Tilly cię pozdrawia - powiedziała z lekką ironią.

- Domyślam się - nie mogłem powstrzymać uśmiechu. Wyobrażałem sobie, jak udaje przed Tilly obrażoną i pociera obolałe miejsce.

- Kiedy kończysz? - spytała już lekko poważniej.

- Za godzinę się zwijam, a co się dzieje? - trochę zaniepokoiła mnie ta jej nagła zmiana nastroju - Stęskniłaś się?

- Może troszkę - jej głos złagodniał i nieco odetchnąłem - Mathilde umówiła nas z tym prawnikiem. Będzie tutaj po siedemnastej.

- Nie martw się Bells. Będę cały czas przy tobie - powiedziałem pewnie.

- Wiem... - szepnęła - Kocham cię Lou.

- Też Cię kocham Bella - uwielbiałem to mówić i słyszeć te zdanie z jej ust - Będę zanim się obejrzysz - zapewniłem.

- To do zobaczenia Lou.

- Pa Bellls - dodałem i zaczekałem aż zakończy połączenie. Kiedy usłyszałem charakterystyczne piknięcie, schowałem telefon do kieszeni i dokończyłem palenie papierosa.

                Godzinę później siedziałem już na miejscu pasażera w samochodzie Liama i jechaliśmy do jego domu. Oboje  byliśmy wykończeni, ale miałem wrażenie, że u przyjaciela tak samo jak u mnie świadomość, że za chwile zobaczymy nasze dziewczyny, dodawała mu energii.

- A ty znasz tego prawnika? – zapytałem na którymś z kolei skrzyżowaniu.

- To znajomy Tilly z liceum – zaczął – Nie miałem za dużo okazji na rozmowę z nim, ale wydaje się gościem, który zna się na swojej robocie. Wiesz, rozmowa Belli nie zaszkodzi.

- Wiem, wiem. Po prostu się martwię.

- Wiem Louis, ale ten skurwiel nie powinien siedzieć w domu i popijać sobie spokojnie piwa, śmiejąc się pod nosem – podsumował moje myśli.

- Myślisz, że nie mam ochoty pojechać do niego i zwyczajnie go zajebać? – spytałem z ironią – Ta świadomość mnie dobija. Dobrze, że chociaż Bella nie siedzi sama w domu, bo bym kurwicy dostał.

- Dlatego sam widzisz… Ona musi z nim pogadać. A czemu w ogóle pytasz? – zaciekawił się.

- Bo Mathilde umówiła nas na rozmowę z nim. U was w domu – spojrzałem na zegarek – Dokładnie za jakieś pół godziny.

- Trzeba było mówić to bym przyśpieszył, a nie jadę sobie spokojnie, jak ostatnia pierdoła – fuknął.

- Ty zawsze tak jeździsz, stary – zaśmiałem się, a atmosfera w aucie trochę się rozluźniła.

- Bez zbędnych komentarzy, bo wrócisz z buta – dodał, a ja uniosłem ręce w geście kapitulacji. Brunet widząc to zaczął się śmiać, a ja szybko do niego dołączyłem.

                Kiedy przyjaciel zaparkował na podjeździe, wysiadłem szybko z pojazdu i udałem się w stronę wejściowych drzwi. Od progu powitał mnie jakiś przyjemny zapach jedzenia i śmiechy z salonu. Zdjąłem buty i ruszyłem do miejsca skąd dochodziły hałasy. Uśmiechnąłem się na widok, który miałem przed oczami. Dziewczyny tańczyły i śpiewały przed telewizorem, a na jego ekranie leciał teledysk jakieś przyjemnej i za pewne aktualnie znanej piosenki. Liam podszedł do mnie i stanął wpatrzony z uśmiechem na twarzy. Kręcił z niedowierzaniem głową, a kiedy piosenka się skończyła ze śmiechem zaczęliśmy bić dziewczynom brawo. One odwróciły się zaskoczone, a na policzkach Belli pojawiły się cudowne rumieńce zawstydzenia. Puściłem jej oczko, a ona podeszła do mnie i wtuliła się mocno w moje ciało. Objąłem ją swoimi rękoma i ucałowałem czubek jej głowy. Do moich nozdrzy doleciał jej cudowny zapach. Nigdy nie myślałem, ze mój żel pod prysznic może tak przyjemnie pachnieć, ale w połączeniu z zapachem jej ciała był jak narkotyk. Odsunęła się lekko ode mnie i spojrzała w moje oczy. Stanęła na palcach i złączyła nasze wargi. Faktura jej ust była tak niesamowita, że zatracałem się coraz bardziej w naszym pocałunku. Chciałem chłonąć każdą najmniejszą sekundę tej chwili. Moment w którym przejechała palcami po moich włosach, wywołał przyjemne dreszcze opanowujące całe moje ciało. Uwielbiałem kiedy to robiła. Kochałem w niej dosłownie wszystko.

- Piękny występ – podsumowałem, gdy odsunęliśmy się od siebie. Ona tylko uderzyła mnie łokciem w bok – Za co? – dodałem oburzony.

- Widziałeś jak śpiewam – zaczęła – No dobra jak próbuje śpiewać, więc teraz mogę cię już tylko zabić. Miej się na baczności – poruszyła śmiesznie swoimi brwiami.

- Czy pani mi grozi? – zacząłem się droczyć.

- Może – pokazała mi język i ruszyła w stronę kuchni – Chodź na obiad.

Podążyłem za nią posłusznie i usiadłem na jednym z krzeseł przy kuchennym stole. Dziewczyna uśmiechnęła się i usiadła na moich kolanach. Jedną ręką objęła moją szyję i czekała aż Mathilde nałoży posiłek na talerze. Uwielbiałem te nasze obiady w czwórkę.

 Bella spojrzała na mnie z uśmiechem i bawiła się końcówkami moich włosów. Ja trzymałem jedną jej dłoń w swojej i rysowałem jakieś wzory na jej wnętrzu. Po chwili Tilly postawiła przed nami dwa talerze z parującym obiadem. Pysznie wyglądający kawałek mięsa w sosie z dodatkiem warzyw i ziemniakami sprawił, że oblizałem swoje usta.

- Smacznego – usłyszałem głos przyjaciela, a Bella podniosła się z moich kolan. Powstrzymałem ją w ostatniej chwili i szatynka śmiejąc się ponownie siedziała na moich nogach. Jedliśmy w ciszy, a moje kubki smakowe po raz kolejny przeżywały ekstazę. Nawet nie wiem kiedy posiłek zniknął z mojego talerza i poczułem się nasycony. Bella widząc, że zjadłem podniosła się i zabrała nasze naczynia. Wstawiła je do zmywarki i pociągnęła mnie za rękę do ‘mojego’ pokoju. Byłem lekko zbity z tropu, ale nie stawiałem się i podążałem za nią. Musiałem przyznać sam przed sobą, że dawno tutaj nie byłem. Obecność Isabelli w moim mieszkaniu sprawiała, że nie czułem się już samotnie jak wcześniej.

Weszliśmy do środka i dziewczyna zamknęła za nami drzwi. Odwróciła się w moją stronę i spojrzała w moje oczy. Próbowałem wyczytać z jej twarzy co się dzieje, ale nie wychodziło mi to tak jak powinno. Ona podeszła bliżej mnie i spuściła lekko swój wzrok. Złączyłem nasze dłonie.

- Co jest Bells? – spytałem.

- Po prostu mnie przytul – szepnęła i objęła mnie swoimi rękoma, wtulając się mocno w moje ciało. Pocałowałem przelotnie jej wargi i mocno przytuliłem. To mi nie wystarczyło i jej chyba też, bo po chwili ponownie złączyła nasze usta w pocałunku – Pamiętasz co mi obiecałeś? – spytała, kiedy odsunęliśmy się od siebie.

- Oczywiście, że tak – powiedziałem pewnie i doskonale zdawałem sobie sprawę, że nawiązuje do spotkania z prawnikiem – Jestem tutaj pamiętaj – pocałowałem jej czoło.

- Pamiętam.. – szepnęła.

Po chwili usłyszeliśmy pukanie do drzwi.

- Bella przyszedł mój kolega. Chodźcie na dół – Mathilde powiedziała przez drzwi, a  ja poczułem jak Isabella sztywnieje na te słowa.

- Jestem tu – zapewniłem ją ponownie, a ona tylko schowała swoją twarz w zagłębieniu mojej szyi.