Rozdział 20.

Cześć wszystkim. 

Powiem Wam wprost - pomału zbliżamy się do końca. Nie wiem dokładnie ile jeszcze napiszę rozdziałów, ale postanowiłam pomału zakończyć tę historię. Nie lubię przeciągać wszystkiego na siłę.

Jeśli jednak znajdą się osoby, które lubią moją twórczość to nie martwcie się. Już myślę o nowej historii i jeśli wszystko się uda to mam nadzieje, że ją Wam niedługo pokażę. 

No, ale to jeszcze nie teraz. Cierpliwości ;)
Już nie zanudzam i życzę Wam miłego czytania.
Szczęśliwego nowego roku Robaczki ;*

___________________________________ 

Muzyka.

'Wish I knew back then what I know now,
Wish I could somehow go back in time
And maybe listen to my own advice'

                 Każdego w życiu dopada moment, w którym zdajemy sobie sprawę z naszej bezsilności. Nie możemy zrobić kompletnie nic, a mimo to zastanawiamy się ciągle co powinniśmy i jak dalej działać? Wydaje się, że jakkolwiek byśmy spróbowali to i tak się nie uda. Że to wszystko nie ma kompletnie sensu. Że jedyne co jesteśmy w stanie zrobić to siedzieć bezczynnie i wpatrywać się w przestrzeń przed nami.. Że jedynym wyjściem było by cofnąć czas. Że tylko tak mogłoby się wszystko naprawić.
Tak właśnie się czułam się ja.
Nikt nie oczekiwał po mnie wiele, ale ja chciałam móc jakkolwiek udowodnić, że coś potrafię. Czułam, że nigdy przed nim nie dam rady uciec. Że zrobię jeden krok do przodu, a on za chwile się pojawi i wrócę do punktu wyjścia. Mimo to nie chciałam mu dać tej chorej satysfakcji. Musiałam walczyć do końca i nareszcie miałam dla kogo.

                 Przeczesałam palcami swoje włosy i podniosłam się ze schodków prowadzących do znienawidzonego przeze mnie domu. Podeszłam niepewnie do drzwi i złapałam dłonią zimną klamkę.

- Teraz albo nigdy - szepnęłam pod nosem i nacisnęłam cicho na metalową rączkę. Wzięłam głęboki wdech i weszłam do środka. Przedpokój był okropnie ciemny. Wyblakłe granatowe ściany pełne niezidentyfikowanych plam oraz czarne jak smoła meble rozbudzały we mnie coraz większy dyskomfort. To miejsce wyglądało tak samo jak wcześniej, a mimo to wcale nie czułam się pewniej. Wręcz przeciwnie. W oddali słyszałam głosy osób pochłoniętych w jakiejś rozmowie. W pewnej sekundzie do moich uszu doleciał zdenerwowany głos Louisa. Tak bardzo brakowało mi tego dźwięku. Jego niski ton sprawił, że poczułam się o wiele pewniej. Ruszyłam w stronę kuchni. Gdy przekroczyłam jej próg, moim oczom ukazały się cztery zaskoczone twarze. Musiałam przyznać, że ja też byłam w szoku. Widok Louisa i Liama mnie uspokoił, ale Zayna kompletnie się tam nie spodziewałam. Gdzieś tam w środku cieszyłam się, że mimo wszystko tu jest. Skupiłam się jednak na Davidzie. Jego mina była bezcenna. Po raz pierwszy to on był zaskoczony i nie wiedział co robić.

- Isabella? Co ty tu do kurwy nędzy robisz?! – krzyknął.

- Pan Walker postanowił naprawić więzi ze swoją córką – rzuciłam ironicznie – A ty co? Nawet gościom nic do picia nie zaproponujesz? – podeszłam do zlewu. Zaczynało mi się robić słabo, więc nalałam sobie do szklanki zimnej wody. Wypiłam szybko całą jej zawartość i czułam, że krew w moich żyłach zaczyna szaleć.

- O co ci kurwa chodzi?

- Skończyłam z tym! Zrozumiałeś? – spojrzałam mu prosto w oczy – Nie będę się kurwa bawić w jakiś jebany burdel! Jak chcesz to znajdź sobie inne dziwki, bo ja mam serdecznie tego dość!

- O tym czy masz dość, to ja będę decydować! – krzyknął i stanął naprzeciwko mnie. Widziałam, że Louis ledwo się powstrzymywał przed atakiem.

Odwróciłam się do niego plecami i walnęłam z całej siły pięścią w blat.

- Nie jestem żadną zabawką! – krzyknęłam, a adrenalina w mojej krwi sięgała zenitu – Nie masz żadnego prawa decydować co mi się podoba, a co nie!

Już chciałam sięgnąć po coś ciężkiego, ale mnie uprzedził i złapał moją rękę. Szybko wyrwałam się z jego uścisku i uderzyłam go otwartą dłonią prosto w twarz. Ulga jaką poczułam była nie do opisania.

- Co tatusiu ukarzesz mnie teraz? Zamkniesz w jebanej piwnicy czy może postawisz w łazience na cały dzień? – zaczęłam go prowokować – Co nic nie mówisz? Za duża publiczność? Przyznaj się do kurwy nędzy, że nie masz jaj! Było dużo łatwiej jak nikogo nie było w pobliżu, co? Poniżanie mnie wychodziło ci tak łatwo, co się stało?

- Zamknij się Isabella! – odezwał się w końcu i podszedł bliżej.

- Akurat tak się składa, że teraz to właśnie ja będę mówić! – zaakcentowałam słowo ‘ja’ jak tylko umiałam – To koniec słyszysz? Już mnie nigdy więcej nie poniżysz! Co powiesz, że jestem nikim, dziwką, suką, beksą, śmierdzielem, wyrzutkiem? Mam to gdzieś! Już mnie to nie rusza! Za to ty nigdy nie byłeś i nie będziesz wart moich łez!

- I co mi zrobisz? – zaczął się głupio śmiać.

- Mogłabym zrobić więcej niż myślisz. Co uważasz, że się boje i nie pójdę na policje? To jesteś w cholernym błędzie. Powiedziałam jednej osobie, przez co przechodziłam, to mogę powiedzieć kolejnym! Tylko wiesz, co? Mam to w dupie. Nie będziesz siedział w więzieniu jak święta, jebana krowa. Siedź sobie tutaj sam i gnij! Bo uwierz mi, że nikt do ciebie nie przyjdzie. Jesteś tak popierdolony, że zostaniesz kompletnie sam! Ale jeśli kiedykolwiek się zbliżysz do mnie, albo do nich – pokazałam na chłopaków – To nie ręczę za siebie! Pójdę na policję i powiem im wszystko. Z najdrobniejszymi szczegółami. Nie wybronisz się, bo komu uwierzą - nastoletniej dziewczynie, która straciła matkę i ojca czy jebanemu pijakowi? Odpowiedz sobie sam!

- Isabella starczy – usłyszałam głos Liama.

- Nie Liam, jeszcze tylko jedno. Co zrobiłeś z moją matką? To twoja sprawka, prawda? – podeszłam do niego i spojrzałam prosto w jego oczy.

Od tylko uśmiechnął się lekko i złapał moją twarz. Mimo uścisku nie czułam bólu. Te wszystkie emocje, które mną kierowały były zbyt silne.
- Zostaw ją kurwa! - usłyszałam głos Louisa i po chwili brunet odciągnął mnie od niego. 

- Wiedziałam. Nie uważasz, że już wystarczająco zjebałeś mi życie? Odpierdol się ode mnie raz na zawsze! – krzyknęłam. Poczułam, że ktoś wyciąga pistolet z moich spodni. Odwróciłam się i zobaczyłam zaskoczonego Zayna.

- Masz rację zabierz ją ode mnie – powiedziałam do Mulata. Odetchnęłam i ruszyłam do wyjścia.

Zayn’s P.O.V.:

                 Trzymałem pistolet w dłoni i nie mogłem uwierzyć w to wszystko co się przed chwilą stało. Z jednej strony czułem jakąś chorą dumę, że mu się wreszcie postawiła i powiedziała co o nim myśli. Z drugiej jednak poczułem rozczarowanie. Tylko tyle? Nic mu nie zrobimy? Zostawimy to tak?

                 Kiedy usłyszeliśmy dźwięk zamykanych drzwi za Isabellą, Louis podszedł do Davida i przyjebał mu z pięści w twarz.

- Jesteś pojebany! Odpierdol się od niej! – krzyknął do niego.
Jednak ten oprych nie był już taki spokojny. Rzucił się na Louisa i zaczęli atakować się nawzajem. Powinienem mu pomóc, ale zamiast tego przejechałem dłonią po lufie pistoletu i wycelowałem w twarz tego skurwiela. Mój oddech raptownie się przyśpieszył, a wszystko wokół mnie nagle się zatrzymało. Słyszałem tylko szybkie bicie swojego serca i wahałem się czy strzelić. Uprzedził mnie Liam. Opuścił moją rękę.

- Nie stary – spojrzał na mnie – Nie masz aż takiej psychy. Ten skurwiel ci się będzie po nocach śnił. Odpuść.

Zrezygnowany rzuciłem pistoletem o ziemię i podszedłem do Louisa. Widziałem, że jeszcze chwila i któryś z nich straci przytomność. Tomlinson był w swoim świecie. Nigdy nie widziałem go tak wkurwionego. Przełknąłem głośno ślinę i stanąłem za Davidem. Ojczym Isabelli złapał Louisa za koszulkę i podniósł do góry. Rozejrzałem się po pomieszczeniu i wziąłem do ręki wałek znajdujący się na blacie. Zamachnąłem się i walnąłem Davida w tył głowy. Facet opadł na ziemie, a Tommo szepnął ciche 'Dzięki' i zaczął kopać go w brzuch. Odciągnąłem go szybko od tego oprycha.

- Dość. Chcesz go zabić?

- Sam przed chwilą miałeś ochotę to zrobić. Daj mi spokój!

- Chodź lepiej do Isabelli – powiedziałem, a jego spojrzenie od razu się zmieniło i złagodniało. Wtedy zrozumiałem jak ona na niego działała. Odwrócił się do Liama i skierowali się w stronę wyjścia.
- Zayn! - usłyszałem krzyk Louisa - Chodź!

Spojrzałem jeszcze raz na jej ojczyma i kopnąłem go prosto w jaja.

- Już nigdy jej kurwa nie dotkniesz! – krzyknąłem ostatni raz i wyszedłem za chłopakami. 

Liam's P.O.V.:

                   Staliśmy wszyscy przy samochodzie i każdy sam przeżywał ostatnie wydarzenia. Louis przytulał Isabelle i mówił jej jakieś słowa na ucho. Ona pocierała jego ranne dłonie. Czułem ulgę, widząc ich razem. Tylko głupi by nie zauważył, że oni się wzajemnie uzupełniają. Nie wiem jak, ale ona sprawiała, że Louis nareszcie zaczął normalnie żyć. Malik, od kiedy tylko wyszedł z domu Davida, stał oparty o bagażnik i palił papierosa. Przez jakiś chory moment, kiedy trzymał ten pistolet miałem cichą ochotę żeby strzelił. Wiedziałem, że to złe posunięcie, ale to oznaczałoby wreszcie koniec.

                   Poczułem wibrację w kieszeni i wyjąłem swój telefon. Na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie Tilly. Uśmiechnąłem się lekko i odebrałem połączenie.

- Boże nareszcie - usłyszałem dźwięk jej głosu i lekko się uspokoiłem.

- Też mi cię miło słyszeć kochanie - zacząłem się droczyć.

- Dobra, dobra. Mów co się dzieje.

- Wszystko ok. Isabella jest w objęciach Louisa cała i zdrowa.

- O to dobrze. Przywieź ich do nas. Zrobiłam jedzenie. Pewnie wszyscy są głodni. Dzwoniłam też do mojej znajomej i ten prawnik, o którym ci mówiłam, zgodził się pomóc Isabelli. Może jeszcze wsadzą tego chuja do pierdla i będzie spokój.

- Jesteś pewna?

- Tak, tak. Zabieraj ich stamtąd i przyjeżdżajcie. 

- Dobra to do zobaczenia - zakończyłem rozmowę - Ktoś jest głodny? - zwróciłem się do reszty.

- Mathilde dzwoniła? - Tommo zaczął się śmiać. Isabella walnęła go w bok.

- Uspokój się, bo nie da ci jeść i zobaczymy kto się będzie śmiał - zaczynałem ją lubić coraz bardziej.

- Nie chce nic mówić, ale ktoś inny miał mi zrobić obiad - poruszył swoimi brwiami. 

- Nie martw się, doczekasz się go. W swoim czasie - powiedziała z uśmiechem, a on ją delikatnie pocałował.

- Trzymam za słowo - dodał i otworzył przed nią drzwi do samochodu. Wsiedli oboje na tylne siedzenie.

- Mnie zawieź od razu do domu - powiedział Malik siadając na przedni fotel kierowcy. 

- Jesteś pewny? - zapytałem, gdy usiadłem na swoim siedzeniu.

- Tak. Za dużo wrażeń jak na jeden dzień - dodał, a ja już nic nie mówiłem.

Miałem dziwne wrażenie, że nie mógł patrzeć na parę, na tylnym siedzeniu. Zapiąłem swój pas i odpaliłem samochód. Myślałem, że podróż do domu nie będzie już taka stresująca. Myliłem się. Mimo że nie zbyt długo znałem Isabelle to bałem się jej reakcji na tego prawnika. Miałem tylko nadzieje, że chociaż z nim porozmawia. Cokolwiek.